Dünyadaki varlığımızla yaşamı kutlamaya bayılıyoruz. Yeni bir bebek doğdu mu bütün hayat değişiyor. Her sene tekrar tekrar kutluyoruz doğumlarımızı. Çok güzel ve önemli bir alışkanlık.
Ancak konu ölüm olunca bir sessizlik alıyor ortalığı. Tabi ki ölümün dünyadakilere yaşattığı bir hüzün var. O enerji dolu varlığın artık sessiz bir biçimde yitip gitmiş olması fikri tabi ki bizi etkiliyor. Geride kalanların hayatına olan etki de göz ardı edilemez.
Tüm bunlara rağmen, ölümün bu kadar basit ve kötü olmaması fikri hep kafamı kurcalamıştır. Aklım hiç bir zaman yatmamıştır ölümün son olabileceğine; hatta kötü olabileceğine. Tüm bunları sorgular iken 2 sene kadar önce karşıma çıkan bir kitap aklıma yatmayanları organize bir şekile bana tekrar sundu. Abartılı gelecek ama o kitabı çağırdım belki de elime gelmesi ve okumam için. Donald Neale Walsch - Tanrı ile Sohbet serisinin 4. kitabı Tanrı ile Sohbet 4 - Ölümden Sonra. Bir çırpıda okunmuş bir kitaptır.
Kitap üzerinde çok konuşulacak konu var ama benim için en çarpıcı olan iki nokta var; biri ölümümüze karar verip kusursuz bir senaryo gibi oluşturduğumuz gerçeği diğeri ise bu kararı verme sebebimiz olan bu dünyada ulaşmak istediklerimize ulaşmış olmanın verdiği huzur ile bu dünyadaki görevimizi tamamlamış olarak bu dünyadan ayrılıyor olmak. Bu konular üzerine mutlaka daha çok yazacağım ama bu iki olgu bana ölümü sevdirdi, en önemlisi ölümü kabul etmemi sağladı.
Kısa bir süre önce bir akrabamı bir anda kaybettiğimde önce içim burkuldu. Sonra düşündüm ve gördüm ki o görevlerini bitirmişti. Çocuklarını torunlarını yetiştirmiş hayattaki temel görevi olan soyunu sürdürme görevini kusursuzce tamamlamıştı. Son 6 ayında yıllardır görmediklerini gördü, evini kusursuz hale getirdi, yaşamını kusursuz bir düzene soktu. Eminim ruhu bir gün baktı ki dünyada artık yapacaklarını elde etti, kusursuz bir planla kendini yolculuğa çıkardı; ya da yoluna devam etme kararı verdi.
Bir anda onun adına çok sevindim. Üzülmek kendi kaybım için egomun bencillik çağrısıydı; ama sevinmek beni çok daha rahat hissettirdi. Ölümle ilgili bilinmezlik endişelerim yok oldu. Uzaktan bana gülümsediğini, sen de geleceksin ve bir gün yine beraberiz, yine kavuşacağız dediğini hissettim. Onun huzur hissettiğini hissettim ve ben de iç huzuru doldum.
Bu konu üzerinde daha çok yazacağıma eminim. Ama bildiğim bir şey var ki, ölüm bizim düşündüğümüz, algıladığımız kadar kötü değil, hatta belki kutlanması gereken birşey. Sevdiklerime hep dediğim gibi; "Ben öldüğümde küçük bir davet verin, herkes güzel vakit geçirsin ve benimle olan anılarını hatırlayıp gülümsesin. Eğer gitmişsem, bu dünyada başarmak istediklerimi başarmış, huzurlu bir biçimde daha iyiye daha güzele yola çıkmışım demektir. Beni tebrik edin!"
"Death is a natural part of life. Rejoice for those around you who transform into the Force. Mourn them do not. Miss them do not. Attachment leads to jealously. The shadow of greed, that is." - Yoda from Star Wars (Ölüm yaşamın doğam bir parçasıdır. Etrafınızdan "Güç"e dönüşenler için memnuniyet duyun. Yas tutmayın. Özlemeyin. Bağlılık kıskançlığıa yol açar. Bu ihtirasın karanlık gölgesidir.) - Yoda - Yıldız Savaşları
We like to celebrate life with our being in the world. Birth of a new baby change the whole life. We celebrate the births every year continously. A very important and beatiful habit.
But when it comes to death, a silence covers the community. Of course, there is a sadness tat death causes. Naturally, the idea that the energy filled being is no more existent creates a sadness in us. The effect of it on the lives of the remanings are inevitable.
However, despite all these, my brain was always kept busy that the idea that death is simple and bad can not be true. I was never convinced that the death can be end or even bad. While i was questioning all of these, a book that i have encountered has offered back to me all my questions (and answers) in a very organized way. It may sound extreme but i attracted the book to myself so that i can read it. Donald Neale Walsch - Conversation with God series, the "Home With God In a Life That Never Ends". A book to be read in a glimpse of an eye.
Although i got so many things to tell about the book, there are two striking points about it; firstly, the truth that we make the decision to die and form a perfect scenario over it, secondly, the reason for this decision being the peace we have after fulfilling our objectives in this world and living it with mission accomplished. I believe i will be writing on these subject a lot but these two points made me like death and more importantly accept it.
When I lost a relative of mine recently, i was not feeling good. Later i though on it and realized that he has accomplished his missions. He has raised his children and grandchildren and completed his primary mission of establishing continuity of his breed. In the last six months he has seen the people he missed for years, made a perfect house for himself, achieved perfection in his life. I am pretty sure that his soul realized one day that he has reached his objectives in this world, and planned to go on a trip; or continue his trip.
At that moment i felt happy for him. My sadness was a call of my ego to be selfish; but being happy for him made me feel comfortable. My anxiety regarding the unknowns of death disappeared. I felt his smile from a distance and he telling me one day you will come as well, we will be together and joining. I felt him feeling peace which filled me with inner peace as well.
I am sure i will be writing on this subject a lot. But there is one thing i know; death is not bad as we think or sense, even it is something to be celebrated. As i always told to my loved ones: "When i die, hold a small gathering, everybody spend quality time and smile remembering memories of me. If i am gone, it means that i have completed my objective in this world and go on a journet for better and nicer. Congratulate me!"
"Death is a natural part of life. Rejoice for those around you who transform into the Force. Mourn them do not. Miss them do not. Attachment leads to jealously. The shadow of greed, that is." - Yoda from Star Wars
Ancak konu ölüm olunca bir sessizlik alıyor ortalığı. Tabi ki ölümün dünyadakilere yaşattığı bir hüzün var. O enerji dolu varlığın artık sessiz bir biçimde yitip gitmiş olması fikri tabi ki bizi etkiliyor. Geride kalanların hayatına olan etki de göz ardı edilemez.
Tüm bunlara rağmen, ölümün bu kadar basit ve kötü olmaması fikri hep kafamı kurcalamıştır. Aklım hiç bir zaman yatmamıştır ölümün son olabileceğine; hatta kötü olabileceğine. Tüm bunları sorgular iken 2 sene kadar önce karşıma çıkan bir kitap aklıma yatmayanları organize bir şekile bana tekrar sundu. Abartılı gelecek ama o kitabı çağırdım belki de elime gelmesi ve okumam için. Donald Neale Walsch - Tanrı ile Sohbet serisinin 4. kitabı Tanrı ile Sohbet 4 - Ölümden Sonra. Bir çırpıda okunmuş bir kitaptır.
Kitap üzerinde çok konuşulacak konu var ama benim için en çarpıcı olan iki nokta var; biri ölümümüze karar verip kusursuz bir senaryo gibi oluşturduğumuz gerçeği diğeri ise bu kararı verme sebebimiz olan bu dünyada ulaşmak istediklerimize ulaşmış olmanın verdiği huzur ile bu dünyadaki görevimizi tamamlamış olarak bu dünyadan ayrılıyor olmak. Bu konular üzerine mutlaka daha çok yazacağım ama bu iki olgu bana ölümü sevdirdi, en önemlisi ölümü kabul etmemi sağladı.
Kısa bir süre önce bir akrabamı bir anda kaybettiğimde önce içim burkuldu. Sonra düşündüm ve gördüm ki o görevlerini bitirmişti. Çocuklarını torunlarını yetiştirmiş hayattaki temel görevi olan soyunu sürdürme görevini kusursuzce tamamlamıştı. Son 6 ayında yıllardır görmediklerini gördü, evini kusursuz hale getirdi, yaşamını kusursuz bir düzene soktu. Eminim ruhu bir gün baktı ki dünyada artık yapacaklarını elde etti, kusursuz bir planla kendini yolculuğa çıkardı; ya da yoluna devam etme kararı verdi.
Bir anda onun adına çok sevindim. Üzülmek kendi kaybım için egomun bencillik çağrısıydı; ama sevinmek beni çok daha rahat hissettirdi. Ölümle ilgili bilinmezlik endişelerim yok oldu. Uzaktan bana gülümsediğini, sen de geleceksin ve bir gün yine beraberiz, yine kavuşacağız dediğini hissettim. Onun huzur hissettiğini hissettim ve ben de iç huzuru doldum.
Bu konu üzerinde daha çok yazacağıma eminim. Ama bildiğim bir şey var ki, ölüm bizim düşündüğümüz, algıladığımız kadar kötü değil, hatta belki kutlanması gereken birşey. Sevdiklerime hep dediğim gibi; "Ben öldüğümde küçük bir davet verin, herkes güzel vakit geçirsin ve benimle olan anılarını hatırlayıp gülümsesin. Eğer gitmişsem, bu dünyada başarmak istediklerimi başarmış, huzurlu bir biçimde daha iyiye daha güzele yola çıkmışım demektir. Beni tebrik edin!"
"Death is a natural part of life. Rejoice for those around you who transform into the Force. Mourn them do not. Miss them do not. Attachment leads to jealously. The shadow of greed, that is." - Yoda from Star Wars (Ölüm yaşamın doğam bir parçasıdır. Etrafınızdan "Güç"e dönüşenler için memnuniyet duyun. Yas tutmayın. Özlemeyin. Bağlılık kıskançlığıa yol açar. Bu ihtirasın karanlık gölgesidir.) - Yoda - Yıldız Savaşları
We like to celebrate life with our being in the world. Birth of a new baby change the whole life. We celebrate the births every year continously. A very important and beatiful habit.
But when it comes to death, a silence covers the community. Of course, there is a sadness tat death causes. Naturally, the idea that the energy filled being is no more existent creates a sadness in us. The effect of it on the lives of the remanings are inevitable.
However, despite all these, my brain was always kept busy that the idea that death is simple and bad can not be true. I was never convinced that the death can be end or even bad. While i was questioning all of these, a book that i have encountered has offered back to me all my questions (and answers) in a very organized way. It may sound extreme but i attracted the book to myself so that i can read it. Donald Neale Walsch - Conversation with God series, the "Home With God In a Life That Never Ends". A book to be read in a glimpse of an eye.
Although i got so many things to tell about the book, there are two striking points about it; firstly, the truth that we make the decision to die and form a perfect scenario over it, secondly, the reason for this decision being the peace we have after fulfilling our objectives in this world and living it with mission accomplished. I believe i will be writing on these subject a lot but these two points made me like death and more importantly accept it.
When I lost a relative of mine recently, i was not feeling good. Later i though on it and realized that he has accomplished his missions. He has raised his children and grandchildren and completed his primary mission of establishing continuity of his breed. In the last six months he has seen the people he missed for years, made a perfect house for himself, achieved perfection in his life. I am pretty sure that his soul realized one day that he has reached his objectives in this world, and planned to go on a trip; or continue his trip.
At that moment i felt happy for him. My sadness was a call of my ego to be selfish; but being happy for him made me feel comfortable. My anxiety regarding the unknowns of death disappeared. I felt his smile from a distance and he telling me one day you will come as well, we will be together and joining. I felt him feeling peace which filled me with inner peace as well.
I am sure i will be writing on this subject a lot. But there is one thing i know; death is not bad as we think or sense, even it is something to be celebrated. As i always told to my loved ones: "When i die, hold a small gathering, everybody spend quality time and smile remembering memories of me. If i am gone, it means that i have completed my objective in this world and go on a journet for better and nicer. Congratulate me!"
"Death is a natural part of life. Rejoice for those around you who transform into the Force. Mourn them do not. Miss them do not. Attachment leads to jealously. The shadow of greed, that is." - Yoda from Star Wars
No comments:
Post a Comment